What's Wrong With Me?!

Blogu açarken kendimi anlatmayı hiç düşünmedim. Ben gizli yaşarım, ketumumdur, kendimi saklarım. Bir kaç tane ruh hali yazısı ve diğer postlarımdaki ince hüzün vurguları dışında kişisel birşey bulamazsınız burda. Bu sefer bir soruyu cevaplamak için yazıyorum bunları.

Benim sorunum ne?
Sağlığım yerinde, ailem yanımda, fazla bi derdim yok ama mutlu olamıyorum. Eskiden herşey kafama göre olsun isterdim (kova burcunun getirdikleri) şimdi öyle olsun bile istemiyorum. Fazla mükemmeliyetçi bünyem ve hiçbirşeyin mükemmel olamayacağını söyleyen mantığım arasında yıllarca ezilmiş, mantığına yenilmiş ve kabullenmiş biriyim. Başkasının anlayacağı birşey değil aslında. Mesela herkesin beğendiği birşeyde bile mutlaka bir sorun bulurum, vardır çünkü, insan kusurludur. Memnun olmam hiçbirşeyden, hep daha fazlasını ararım. İki karakterimin arasında sıkışırım, kimi 'güler yüzlü iyi kız' der kimi 'melanetin tekidir hiç yaklaşma'. Herkesle kolay iletişim kuramam ama yalnızlıktan sıkılırım. Her şeyi kontrol etmek isterim, diktatörlük yaparım. Farkında olmadan insanların çekindiği, korktuğu bir insan portresi çizerim. (Blogdaki halime bakmayın o tamamen hayal ürünü)


Size bir hikaye anlatayım, hem daha net anlarsınız hem de içimden çıkmış olur belki.
Lisede çok yakın 2 arkadaşım vardı. İlk sınıfta tanıştık, sonra farklı sınıflarda okuduğumuz halde yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmezdi. Hatta beraber günlük yazardık hatıra olsun çocuklarımıza diye. Okulun maskotu haline gelmişiz, hocalar bile bizi bilir, birimiz yokken 'üçüncü nerde?' espirileri yapılır. Biri B diğeri F. İkisinin de aile yapıları birbirinin aynısı, biri konuşurken diğeri tamamlar. Saftırlar, kötü anlamda değil, iyi düşünürler kandırmazlar, yalan söylemezler. Anneleri, babaları, onların meslekleri, kardeşleri, adetleri, gelenekleri tıpatıp.  Beğendikleri ünlüler bile aynıdır. Doktorlar vardı o zaman Kutsi'yi bir de Keremcem'i severlerdi ikisi de. Ben onlardan hep ayrıyım. Ailem farklı, yaşam tarzım, giyim kuşamım, konuşmam falan herşey farklıdır onlardan. Ama bir noktada birleşiriz, iyi niyetlerine inandığım için rahat olurum onlarla, daha kolay açılırım. Diğer benzeştiklerimle samimiyetsiz ilişkiler kuracağıma bana benzemeyen bu iki kızla temiz bir arkadaşlık kurarım. Başka bir açıdan da onların yönetilmeye benim de idare edeceğim birşeylere ihtiyacım vardır, birbirimizden bunu karşılarız. Onlar çekinik ben baskın eleman. Çünkü ben bana karşı çıkılmasından hoşlanmam, karşı çıkandan da.


Son 2 yıl onların isteksizliği ve ÖSS stresi sonucu kopma noktasına gelen ilişkimizi bir şekilde benim çabalarım ayakta tutar. Eskisi gibi olamasak da arkadaş kalmayı başararak mezun oluruz. Temmuz ayında msn de F ile konuşurken B'yi istemeye geleceklerini öğrenirim. Akrabalarından biridir diye düşünürken B de konuşmaya katılır ve bize 4 yıldır biriyle görüştüğüni ve evlenmek üzere olduğu anlatır. Ben de hemen Lost misali flashbackler oluşur. Biz lise 1 deyken B'nin netten okey oynadığını ve ordan arkadaşlar edindiğini hatırlarım ve haklı da çıkarım. Orda tanıştığı bir adamla sohbeti ilerletmiş ve zamanla görüşmeye başlamıştır. Aradan geçen yıllar ve bizimle ilerleyen arkadaşlığına rağmen benden çekindiği için bu konuyu bir türlü benimle konuşamamış ve bu yüzden F ye de söylememiştir. Aramızdaki ilişkiyi bizden başkası bilemez ama benim onlara olan güvenim ve hakkımda kimsenin bilmediği şeyleri biliyor olmaları benim de bazı şeyleri bilmeye hakkım olduğunu düşünmeme ve sinirimin kat ve kat artmasına sebep olmuştur. Kendimi tutmayı başararak sadece biraz sitemle mutluluklar dilemiş ve konuyu kapatmışımdır ama kendi içimde oluşan hayal kırıklığını kimse tahmin edemez. Ortada bir yanlış vardır ve benim kendini beğenmiş, sert ve diktatör tutumum yüzünden gerçekleşmiştir. Bir yıl sonra evlenen arkadaşımın özürlenmesi gerektiği halde düğününe gitmediğim için bir de bana tavır yapması hala anlam veremediğim bir davranışıdır.

Ve görüşmediğimiz onca zaman sonra face hesabı açan ben onu ekleyerek bir adım attım, şimdi zorla selamlaşıyoruz bazen. Konuşurken ondan öğrendiğim başka birşey ise beni benden bir kez daha aldı. F de herşeyi biliyormuş. Bana söylememeye birlikte karar vermişler ve herşeyi öğrendiğimde F bana kendisinin de hiçbirşeyden haberi olmadığını söylemişti. Yine benden çekindiği için söylememeyi tercih etmişti. Bu kadar korkunç muydum gerçekten? İnsan böyle birşeyi arkadaşıyla paylaşmaz da kiminle paylaşır ki? Ya da bir arkadaş insanı ne kadar korkutabilir, olmuyorsa sevmiyorsan s.ktir edersin gider.

Benzer bir sürü çocukluk hikayesi daha anlatabilirim. Hep böyleydim, huysuz, çekilmez, katı, sabit. Kendimi seviyorum o ayrı :) ama ne mutlu edebildim ne de mutlu olabildim. Birçok şeyi erkenden tükettim. Topuklu ayakkabılarımı 10 yaşından beri giyerim, başıma açtığı onca derde rağmen hiç vazgeçmedim. Şimdi sadece bir alışkanlık benim için. Küçük bir kızken kadın gibi giyinir hareket ederdim, özenmek değil içim böyle. Ama tavırlarım erkek gibi hep katı ve soğuktur. Kafam hep analitik çalışır. Ne kadar tamir işi varsa yaparım ayağımda topuklularımla :) Hep arada kaldım. Herşey olabilirim ama hiçbirşey olamadım...

Evanescence, melankolik ruhumun ilacı. O zamanlar çok dinlerdim, konuya da 'cuk' oturur.

I can't hold on to me Wonder what's wrong with me?